زندگی پیامبر اسلام و ائمه هدی(علیهم السلام) داستان انسان
های پاک و به کمال رسیده ای است که برای هر پوینده ای، راهی هموار و مستقیم به سوی
حقیقت را نشان می دهد و زندگی پرفراز و نشیب و سراسر صلابت و جاودانگی آنان، می
تواند همه ابعاد و شئون مختلف حیات انسان کامل را تأمین نماید

پیامبر گرامی اسلام حضرت
محمد (ص) در 63 سالگی، چشم از جهان فروبست. آن بزرگوار 52 سال قبل از هجرت، در شهر
مکه متولد شد. حضرت محمد (ص ) از اوان جوانی به خاطر صداقت و درستی اش، از محبوبیت
خاصی در جامعه آن روز مکه برخوردار بود و بدین لحاظ به او لقب امین داده بودند.
حضرت محمد(ص ) در 40 سالگی، به امر خداوند متعال به مقام بلند نبوت مبعوث شد تا
مردم را به سوی خداوند یکتا، عدالت و برادری دعوت کند و امتیازات موهوم قومی،
نژادی و طبقاتی را لغو کند. حضرت محمد (ص)، اسلام را در قالب دینی جامع، کامل و
جاوید به جهانیان عرضه کرد. اکنون قرن ها از آن زمان می گذرد، اما دین اسلام
همچنان زنده و پویاست و بیش از یک میلیارد انسان از این دین آسمانی پیروی می کنند.
درباره شخصیت پیامبر اسلام (ص) سخن ها و گفته های بسیاری از سوی مسلمانان، پیروان
ادیان دیگر و حتی آنانکه پیرو اندیشه های غیرمذهبی بوده اند، مطرح شده است

امام حسن مجتبی (ع)، نوه پاک رسول گرامی
اسلام (ص) دربیست و هشتم صفر سال 50 هجری قمری و به روایت قوی تر در هفتم صفر به
شهادت رسید. امام حسن (ع) فرزند حضرت فاطمه (س)، دختر گرامی حضرت محمد(ص)، در
سومین سال هجرت پیامبر اسلام به مدینه، در این شهر متولد شد. امام حسن (ع) این
افتخار را داشت که هفت سال اول عمر خود را در پرتو تربیت الهی جدش پیامبر اسلام
(ص) با تعالیم و معارف اسلامی آشنا شود . 37 سال از عمر مبارک امام حسن (ع) گذشته
بود که پدر بزرگوارش حضرت علی (ع) به شهادت رسید و وظیفه خطیر هدایت جامعه اسلامی
و نشر و گسترش قوانین قرآن و سنت پیامبر(ص ) بر عهده امام حسن (ع) قرار گرفت.
مسلمانان پس از شهادت حضرت علی (ع) با امام حسن (ع) بیعت کردند. امام حسن (ع) پس
از رسیدن به خلافت، با کارشکنی معاویه بن ابوسفیان مواجه شد و در نتیجه، سپاهی را
که پدرش برای جنگ با معاویه تدارک دیده بود، آماده کرد. اما امویان با حیله و
نیرنگ، یاران امام حسن (ع) را از اطرافش پراکنده کردند. به تدریج آن بزرگوار متوجه
شکاف عمیق بین سپاهیان خود شد که احتمال پیروزی در جنگ را بشدت کاهش می داد. در
این زمان امام حسن (ع) که اساس دین اسلام را در خطر می دید، به خاطر حفظ مصالح
مسلمانان، صلح با معاویه حاکم اموی را پذیرفت. اما نفوذ معنوی و محبوبیت امام حسن
(ع) در بین مردم چنان بود که حاکم اموی از آن حضرت سخت در هراس بود. وی می دانست
که روشنگری های امام حسن (ع) در مورد ماهیت امویان، پایه های حکومت آنان را تهدید
می کند. به همین دلیل معاویه در توطئه ای، امام حسن (ع) را مسموم کرد و به شهادت
رساند.

.